Wednesday, November 19, 2008

စာစီစာကံုး

Image from http://www.fotosearch.com/

သူငယ္ခ်င္းေတြက စာစီစာကံုးအေၾကာင္းေတြ ေျပာလာေတာ့ စာစီစာကံုးနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဘာဆုမွ မရဘူးပါဘူး။ မရဘူးဆို ျပိဳင္ပြဲလည္း ၀င္မွ မ၀င္ျဖစ္ပဲကိုး။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၀တန္းမွာပဲ တခါလား ျမိဳ႔နယ္အတြက္ ၀င္ျပိဳင္ဘူးတယ္။ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တခုခု အတြက္ပဲ။ ဘာေန႔ အတြက္ ဆိုတာေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာစာ သင္တဲ့ ဆရာမက ကိုယ့္ကို အားကိုးလို႔ ဆုရေစခ်င္ေတာ့ ေပၚလစီ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခိုင္းျပီး ထည္႔ေရးဖို႔ ေျပာတယ္...။ အဲသာမွ ဆုရမယ္လို႔ ေျပာသကိုး။ ဟုတ္ကဲ့... ဟုတ္ကဲ့ ေျပာျပီး ... ဆရာမ ေပးတဲ့ စာအုပ္ကို စာအုပ္စင္ေပၚ တရိုတေသ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ အိတ္မွာ ... ဆုလည္း မရပါဘူး။ တတိယဆုေတာင္ မခ်ိတ္ဘူး။ ဆရာမခမ်ာ... သမီးရယ္... ညည္း ေရးရင္ ျဖစ္ရဲ႔သားနဲ႔ အပ်င္းကလည္းၾကီးတယ္...။ ဘာလို႔ အားၾကိဳးမာန္တက္မလုပ္ရလဲဆိုျပီး ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ေပါ့...။

အင္း... ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ျမန္မာစာဂုဏ္ထူး မပါခဲ့ပါဘူး။ ၇၂ လား ၇၃ လားနဲ႔ ကပ္က်န္တယ္။ ျမန္မာစာအေနနဲ႔ ဘာ က်ဴရွင္မွ မတက္ခဲ့ဘူးဘူး။ သူမ်ားေတြ ဆရာဦးတင္မိုး၊ ဆရာဦးေအာင္သင္း၊ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္တို႔ ဆီမွာ သင္တယ္လို႔ အေျပာနဲ႔ ၾကားျပီး သြားရည္ယိုခဲ့... တက္ခ်င္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း... အိမ္ကို ဒုကၡမေပးခ်င္တာနဲ႔... အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျမန္မာစာကို ဘယ္မွာမွ က်ဴရွင္မယူခဲ့ဘူးဘူး။ ေဖေဖ၀ယ္ေပးတဲ့ ဒို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ ေရႊေသြး၊ ဂါးဒီယန္း အားကိုးနဲ႔ စာေမးပြဲမွာ လူတြင္က်ယ္ခဲ့သေပါ့။ ဒါေတာင္ အဂၤလိပ္လိုဆို ပ်င္းျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ ဖတ္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာက ၁၀တန္းမွာ နံၾကားေထာက္ ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ေခြးအၾကီး လွည္းနင္းသလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတုန္း။

ဘ၀မွာ ၀တၳဳရွည္အေနနဲ႔ ပထမဆံုးဖတ္ဘူးတာကေတာ့ ၅၅၀နိပါတ္ေတာ္ေပါ့။ ငယ္တုန္းက ကိုယ္တို႔က တကယ္ကို ေရွးရိုးဆန္တဲ့ အဖိုးအဖြားလက္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာတယ္ဆိုေတာ့ အဖိုးအဖြားက အျပင္စာေတြ ေပးမဖတ္ဘူး။ တရားေဟာမဟုတ္ပဲ ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးထားတာ မဖတ္ေကာင္းဘူး... ငရဲၾကီးတတ္သတဲ့။ ကိုယ္ကလည္း စာဖတ္၀ါသနာပါေတာ့ ရွိတဲ့ ဘုရားစာအုပ္ေတြကပဲ နားမလည္တဲ့ ပါဌိေတြကိုေက်ာ္ျပီး လွိမ့္ပိန္႔ဖတ္ေပါ့။

၅တန္းေအာင္ျပီး ၆တန္းတက္မဲ့ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တေန႔ခင္းမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေဖေဖက ဘာသာျပန္၀တၳဳစာအုပ္ေလးေပးဖတ္တယ္။ အဲသာကေတာ့ ေပၚလီယာနာ။ လိုခ်င္တာမရရင္ ေျခေဆာင့္၊ စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ သမီးကို ေဖေဖက ၀မ္းသာတမ္း ကစားတဲ့နည္း တဖက္လွည္႔နဲ႔ သင္ ေပးခဲ့တာေလ။ ဒါနဲ႔ အျပင္၀တၳဳေတြ တျဖည္းျဖည္းဖတ္တတ္လာတယ္။ အေဖၾကီးနဲ႔ အေမၾကီး (အဖိုး နဲ႔ အဖြား) မသိေအာင္ေတာ့ ဖတ္ေပါ့။ သိသြားရင္ တရားအရွည္ၾကီး နာေနရတတ္လို႔...။

တကယ္ဆို ... ေဖေဖမွာက အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ၊ ျမန္မာစာ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကိးရွိတယ္။ ေဖေဖက စာဖတ္၀ါသနာပါ၊ စာအုပ္စုရတာ၀ါသနာပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ဘီဒိုမွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ၊ ေရွးေဟာင္းသုေတသန စာအုပ္၊ ေဗဒင္၊ ဘာသာေရး၊ စြယ္စံုက်မ္း၊ ျမန္မာ၀တၳဳ၊ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ သတင္းစာ စသျဖင့္ အမ်ိဳးအစားစံုစံုလင္လင္ကို ရွိတာ...။ သာေပမဲ့ စာအုပ္ဘီဒိုကို ေဖေဖ က ေသာ့ခတ္ထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္က မႊခ်င္တိုင္းမႊတတ္ေတာ့ ေဖေဖက... ခုေတာ့ ဒါေတြ မဖတ္နဲ႔ဦး... သမီး၁၀တန္းေအာင္ရင္ အပိုင္ေပးမတဲ့။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက အိတ္စာအုပ္ေတြကို... ကိုယ္မပိုင္ခဲ့လိုက္ပါဘူး။ ေငြအလြန္ အင္မတန္ က်ပ္ခဲ့တဲ့ တေန႔ ( ကိုယ္ ၆တန္းႏွစ္ ေႏြရာသီမွာပဲ ) မွာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ( အိတ္စာအုပ္ဘီဒို တခုလံုးနီးပါးပါပဲ) ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ေမေမကေနမေကာင္းဘူး၊ ေဆးကုဖို႔ ေငြလုိတယ္။ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံ အရင္းအႏွီးနဲ႔ အိမ္မွာ ကုန္စံုဆိုင္ေလး ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္မ်ားမွ ေပးတဲ့ အရင္းအႏွီး မတန္မရာေပါ့။ အိတ္တုန္းက မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ အျပိဳင္ ကိုယ္လည္း စာအုပ္ေတြကို ႏွေမ်ာလြန္းလို႔ ငိုမိခဲ့ဘူးတယ္။ ခုထိေတာ့ ဟိုးတုန္းက (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခတ္က) သတင္းစာအေဟာင္းေတြ ရွိေသးတယ္။ ( စကားခ်ပ္။ အဆင္ေျပတဲ့ တေန႔ စကန္ဆြဲျပီး တင္ေပးပါ့မယ္။)

အယ္... စာစီစာကံုးအေၾကာင္းေျပာရင္း ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ကုန္ပါျပီ။ ဆက္ရရင္... ကိုယ္က စာဖတ္လည္း ဒီေလာက္နာတဲ့သူ မႈတ္ဘူး။ စာစီစာကံုးဆုလည္း တခါမွမရဘူးဘူး။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကီသြင္းျပီး စဥ္းစား ၾကြားရရင္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွာ လက္တန္းေရးခိုင္းတဲ့ စာစီစာကံုး ကို ဆရာမက သေဘာက်လို႔ အတန္းသားေတြေရွ႔မွာ ဖတ္ျပခဲ့ဘူးတာေလးရယ္၊ ၈တန္းတုန္းက ကိုယ္ေရးတဲ့ ခရီးသြားတ့ဲ အေၾကာင္း အဂၤလိပ္အက္ေဆးတပုဒ္ကိုလည္း (အဲသာကေတာ့ ဟိုက ဒီက ကူးခ်ထားတာ... ဟိ) ဆရာမက excellent ဆိုျပီး အတန္းကို ဖတ္ျပေပးခဲ့ဘူးတာရယ္ပဲ မွတ္မွတ္ရရရွိေပါ့...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Monday, November 17, 2008

သာသနာ သကၠရာဇ္

သာသနာ သကၠရာဇ္ ကိုဘယ္လို ၾကည္႔မလဲဆိုရင္...

လက္ရွိခရစ္သကၠရာဇ္ကို ၅၄၄ နဲ႔ေပါင္းျပီး အလြယ္တြက္ၾကည္႔လို႔ ရပါတယ္ေနာ္။
သာသနာ သကၠရာဇ္ = ၅၄၄ + ခရစ္သကၠရာဇ္
................................= ၅၄၄ + ၂၀၀၈ = ၂၅၅၂

ဆိုေတာ့ အခု ခရစ္သကၠရာဇ္၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ သာသနာ သကၠရာဇ္ ၂၅၅၂ ရွိပါျပီ။

ပိုျပီးအေသးစိတ္ သိခ်င္ရင္ေတာ ့ဒီလင့္ေလးကေန ၾကည္႔ၾကည္႔လိုက္ပါကြယ္။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Tuesday, November 11, 2008

ကြန္ဒိုထက္ေတာ့ တန္ပါတယ္

Image from http://www.fotosearch.com/
တေန႔က မေတြ႔တာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အေဆာင္မွာ အတူတူေနခဲ့တဲ့ အစ္မေတြနဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေတြ႔တာ ၾကာျပီဆိုေတာ့ အားရ၀မ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ စကားေျပာၾက၊ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းေမးၾက၊ ျမန္းၾကနဲ႔ စကားေတြေျပာလို႔ကို မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္ကို ၾသဘာေပးၾကတာကေတာ့... နင့္ႏွယ္ဟယ္...ခုထိလည္း ကေလးမယူေသးပါလား၊ အလုပ္ေတြပဲ က်ံဳးလုပ္မေနနဲ႔၊ ပိုက္ဆံ ေတြ ထားစရာ ေနရာမရွိပဲ ေနဦးမယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔... စကားေတြ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလိုေျပာရင္း စပ္မိစပ္ရာ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြ ေရာက္သြားေတာ့... ဘယ္သူကေတာ့ အလုပ္ထြက္ျပီး ဘာစီးပြားေရးလုပ္ေနတယ္... ဘယ္လို အျမတ္ေတြရတယ္... ဘယ္သူကေတာ့ အပို၀င္ေငြ ဘယ္လို ရွာတတ္တယ္... စသျဖင့္ သြားရည္က်စရာေပါ့။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း... သူတို႔ကေတာ့ ဘာစီးပြားေရးမွလည္း မလုပ္တတ္တာမို႔... ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔... ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေတြ... ျခံေတြ ၀ယ္ထားသတဲ့။ အသက္ၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ ျပန္သြားရင္ အဆင္သင့္ေနႏိုင္ေအာင္တဲ့။ ေနာကတစ္္ေယာက္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ ကြန္ဒိုေတြ ၀ယ္ထားျပီး ႒ားစားတယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမျမိဳ႔မွာ ျခံအက်ယ္ၾကီးတခု ေလာေလာဆယ္၀ယ္ထားပလိုက္တယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့... ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး ၀ယ္ထားလို႔လည္း ဘယ္သူမွ ၾကည္႔ေပးႏိုင္တာ မဟုတ္လို႔... စင္ကာပူမွာ ကြန္ဒို တစ္လံုး၀ယ္ထားျပီး ဌားစားထားသတဲ့။ ကိုယ္တို႔ အရြယ္ေတြက ဒီအရြယ္မွာ သူေဌးျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေတာ့ မွ သူေဌးမျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အရြယ္ေတြကိုး။

အိတ္လို သူတို႔ တစ္ေယာက္တလွည္႔ေျပာျပီးသကာလ... ဟဲ့... နင္ေရာ... ဘာေတြလုပ္ေနလဲ... စီးပြားေရးေကာလုပ္သလား...။ ဒီမွာ ကြန္ဒို၀ယ္ျပီးျပီလား...။ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီးေရာ ၀ယ္ထားသလား... ေမးလိုက္တာမွ အစံု။ ကိုယ့္မွာ ေယာက္ေယာက္မ်က္ႏွာကို အသာလွမ္းၾကည္႔ျပီး (သူကေတာ့ ဘာမွ မၾကားသလို အိတ္အိမ္က သတင္းစာ ကို သဲၾကီးမဲၾကီးဖတ္လို႔...) ဘယ္မွာမွ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူး၊ မ၀ယ္ထားပါဘူး... အစ္မတို႔ရာ... စီးပြားေရးလည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ပါဘူး... အစ္မတို႔ေလာက္မခ်မ္းသာပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္မိတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ... သူတို႔လို႔ ေျပာစရာ... ကိုယ့္မယ္... ဘယ္မွာမွ မရွိတဲ့ဥစၥာ။ အိတ္ေတာ့လည္း ... အားလံုးက ၀ိုင္းေအာ္ၾကေရာ။ ေအာင္မေလး... လစာေကာင္း ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ သူေတြကမ်ား... လင္မယား၂ေယာက္ရွာေနတဲ့ သူေတြကမ်ား... သံုးမဲ့သူလည္းမရွိပဲနဲ႔... ငါတို႔လို တစ္ေယာက္ထဲ ရွာစားေနတဲ့သူေတြ ေျပာဖို႔လည္း ခ်န္ထားပါဦးဟယ္လို႔ ကြန္ဒို၀ယ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ အပ်ိဳၾကီးမမ၂ေယာက္က ၀ိုင္းေအာ္ၾကတယ္။

သူတို႔ေျပာတာေတြးၾကည္႔ေတာ့ ကိုယ္တို႔၂ေယာက္လံုး ဘြဲ႔ရကတဲက အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ပဲ တသက္လံုးလုပ္လာတယ္။ ဘာစီးပြားေရးမွ လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။ အပို၀င္ေငြ ရွာရေအာင္လည္း မၾကံစည္တတ္ခဲ့ၾကဘူး။ အပို၀င္ေငြဆိုလို႔... တစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ အိမ္နဲ႔ ၁လမ္းေက်ာ္မွာ တိုက္အသစ္ၾကီး ဟီး... လို႔ ေဆာက္ထားတာ။ အိတ္အိမ္က အစတုန္းက ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးနဲ႔ ခပ္ယိုင္ယိုင္အိမ္ရယ္။ တယ္ဟုတ္ပါလား.... ဘယ္လိုမ်ား ခ်မ္းသာသြားပါလိမ့္လို႔လည္းေမးၾကည္႔ေတာ့ ကိုယ္တို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က အန္တီေမာ္က ေျပာတယ္။ အိတ္ေကာင္ေလးက စင္ကာပူမွာ ညည္းလိုပဲ အလုပ္လုပ္ေနတာေလ။ ပိုက္ဆံေတြေထာလိုက္တာမ်ားမနည္းဘူး။ ဒီေကာင္ေလးေအ... ေတာ္ခ်က္က စလံုးေရာက္တာ ၂ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ေအ့တဲ့။ ညည္းတို႔လို အင္ဂ်င္နီယာမဟုတ္...။ ညည္းတို႔လို ႏိုင္ငံျခားဘြဲ႔ေတြမရ...။ ညည္းတို႔လို မန္ေနဂ်ာျဖစ္စရာမလို...။ ေျပာရရင္ေအ... ညည္းတို႔လိုု ပညာတတ္စရာမလိုေပါင္...။ ညည္းတို႔ထက္ ေတာ္တယ္...။ ၀င္ေငြေကာင္းသတဲ့။ ေနာက္မွ ေသခ်ာစံုစမ္းၾကည္႔ေတာ့ ဒီေကာင္ေလးက ပထမေတာ့ construction site မွာ ဖိုမင္နဲ႔ အလုပ္စ၀င္ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ စလံုးပြဲစားနဲ႔ေပါင္း... ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမားေခၚေပးတဲ့ လူပြဲစားလုပ္ေနတာကိုး။ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ အလုပ္သမားေလးေတြဆီက မတန္တဆ ပြဲစားခေတြယူ၊ မစားရ၀ခမန္းေတြေျပာျပီး တခါတရံလိမ္တယ္လို႔လည္း ၾကားမိတယ္။ ေအာ္... ခ်မ္းသာဖို႔ ... ပညာတတ္စရာမလိုဘူး၊ လုပ္တတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေျပာတာလားမသိ။

ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ အပို၀င္ေငြ အိတ္လို ပြဲစားခ ရဖို႔ ေ၀းေသးေပါ့။ တခါသား ျမန္မာျပည္က ေကာင္ေလးေတြကို သူ႔ဆိုဒ္အတြက္ဆိုျပီး ေခၚေပးဘူးတယ္။ တခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့သူေတြ အတြက္ ၾကားထဲကေန ပြဲစားခ (wp တင္ဖို႔အတြက္ ရံုးက တရား၀င္႒ားထားတဲ့ ပြဲစားကိုေပးရတဲ့ေငြ၈၅၀ကို သူ႔အိတ္ထဲက စိုက္ျပီး ေပးတဲ့ သူကလား...)။ တခါတခါ ဆိုဒ္မွာ award ဆိုျပီး ၃၀၀၊ ၄၀၀ေလာက္ အပိုရတတ္တယ္။ မိန္းမေရ... ဆိုဒ္က ဆုေၾကးဆိုျပီး ေငြ ၃၀၀ ဒီေန႔ ေပးတာ... အလုပ္သမားေတြ သနားလို႔ ခြဲေပးလိုက္ျပီဆိုတဲ့ လူမ်ိဳး။ တခါက ယိုးဒယားအလုပ္သမားက ႏွစ္ကူးယိုးဒယားျပန္တာ ရံုးကို advance ေတာင္းတာ မေပးလို႔ သနားတာနဲ႔ သူ႔အိတ္ထဲစိုက္ေပးလိုက္တယ္တဲ့။ ဟိုက ပိုက္ဆံျပန္ေပးလား... မေပးလားေတာ့ မသိဘူး။ အိတ္ယိုးဒယားျပန္လာျပီး ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ ရွပ္အက်ႌ (brand အတု) ကို၀တ္လို႔... သနားပါတယ္ကြာ... သူ႔ခမ်ာ ရွပ္အက်ႋေလး ၀ယ္လာရွာတယ္ဆိုျပီး သေဘာက်ေနတတ္တဲ့လူမ်ိဳး ဆိုေတာ့ သူ႔ကို အပို၀င္ေငြ ရွာခိုင္းဖို႔ဆိုတာ အိမ္မက္ထဲေတာင္ ထည္႔မမက္နဲ႔ပဲ။ အင္း... သူ႔ကိုသာေျပာ... ကိုယ့္က်ေတာ့လည္း... ေက်ာင္းတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုက္ဆံလိုလို႔ဆိုျပီး ခ်ီးထားတာ သူတို႔ လာျပန္ေပးမွ ေအာ္... ဟုတ္သားပဲ ဆိုျပီး ျပန္သတိရတတ္တဲ့ လူစား။

ဒါနဲ႔ အိတ္ကျပန္လာျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့... ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာတာေပါ့။ ကိုယ္တို႔ေတြ ဒီမွာေနတာလဲ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ။ ခုေနမ်ား... စင္ကာပူမွာ အလုပ္မရွိေတာ့လို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေနစရာအိမ္ေလးတစ္လံုးမရွိ...။ ျပန္သြားရင္ အရင္ကလို ဘတ္စ္ကားကလည္း တိုးမစီးခ်င္... ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံကလည္း အိမ္တစ္လံုး၀ယ္ဖို႔ေတာင္မေလာက္...။ ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔ေတြ ကား၀ယ္ျပီး ကားေပၚမွာပဲ အိမ္လုပ္ေနၾကတာေပါ့ဟယ္လို႔ ရီစရာေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

ၻေယာက္ေယာက္ကေတာ့ အားေပးရွာတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ေကာင္းေကာင္းမစုမိဘူး၊ သူမ်ားေတြလို ကြန္ဒို မ၀ယ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီ၁၀စုႏွစ္အတြင္း ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ကိုယ္ဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားစမ္းတဲ့။ ေခါင္းေလာင္းမထိုးတဲ့ အလွဴေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ မႈတ္လားတဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔လိုက္တာ...

ႏွစ္ဘက္မိဖေတြကို လိုလို မလိုလို လစဥ္ ကန္ေတာ့ေငြ မွန္မွန္ ပို႔ေပးတယ္။ ျမန္မာျပည္က ေဆးရံုေတြမွာ ေဆး၀ါးေတြ အခန္႔သင့္တိုင္းလွဴတယ္။ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္တိုင္းမွာ ထူးထူးျခားျခားအလွဴေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မႏွစ္ကဆို ကိုယ္တို႔ရဲ႔ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္မွာ ျမန္မာျပည္က မြတ္ဆလင္ အခမဲ့ ေဆးရံုအတြက္ ၁၀သိန္းလွဴခဲ့တယ္။ နာဂစ္ျဖစ္ေတာ့ ဆန္၁၀သိန္းဖိုး သတ္သတ္လွဴလိုက္ေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ေတာ့ ဘဘဦး၀င္းတင္ကို သီတင္းကြၽတ္အမွီ အမွတ္တရ ကန္ေတာ့ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မိဖေတြက စြန္႔ပစ္သြားတဲ့ ေတာက ကေလး ၄ေယာက္ကို တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတယ္။ ကေလး၁ေယာက္က ခုဆို ၉တန္းေတာင္ေရာက္ေနျပီ။ သူကစာၾကိဳးစားလို႔ ကိုယ့္မွာ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရတယ္။ ေဆြမ်ိဳးထဲက စာေတာ္ျပီး ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကို ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္လိုင္း မွီေအာင္ၾကိဳးစားမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုယ္တို႔က ဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ့ထိ တာ၀န္ယူမယ္... ၾကိဳးစားလို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္အနီးအနားက ဆင္းရဲတဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အို အဖိုး အဖြား၃၀လာက္ကို အဖိုးရဲ႔ အသက္၁၀၀ျပည္႔ေမြးေန႔တုန္းက ထူးျခားတဲ့ အလွဴေလးတခု လုပ္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။ အိမ္အနီးအနားက ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကို ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳ ပြဲေလး လုပ္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။ သီရိလကၤာက စာသင္သံဃာတစ္ပါးကို မာစတာ ဘြဲ႔ရသည္အထိ ပညာေရးေထာက္ပံ့ခဲ့တာ မႏွစ္ကပဲ သူ မာစတာ ရသြားျပီ။ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ စင္ကာပူမွာ ျပန္႔ပြားေရးအတြက္ SMC မွာ လစဥ္ေငြေၾကးေရာ၊ လူအားပါ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္... ျမန္မာမ်ားအတြက္ ျမန္မာအဖြဲ႔မွာ လစဥ္ အလွဴေငြ ၅၀ ပါ၀င္တယ္.........................ျပီးေတာ့......... ...............ျပီးေတာ့.......

ေယာက္ေယာက္ေရ... ေယာက္ေယာက္ေရ..................... ကြန္ဒိုထက္တန္သေတာ့....။ ခုေနေသသြား... ကြန္ဒိုနဲ႔ မေနဘူးလိုက္တာပဲ ရွိမယ္...။ ေနာက္ဘ၀အတြက္ ၀မ္းစာေလး နည္းနည္းပါးပါး ရွိသေတာ့ လို႔....။ ကိုယ့္စဥ္းစားခန္းနဲ႔ကိုယ္ ရုတ္တရက္ထေအာ္လိုက္ေတာ့ ေယာက္ေယာက္ခမ်ာ လန္႔သြားရွာတယ္...။

ျမန္မာက်ဴးပစ္တြင္ေဖၚျပျပီး။

Saturday, November 1, 2008

မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ အလြမ္းစာ

Image from http://www.fotosearch.com/
ကို၀က္ရဲ႔....

သူ႔ကို ငါတို႔စသိတာ တတိယႏွစ္မွာေလ။ ငါတို႔ စာစုလုပ္ေနတဲ့ library ေရွ႔က ၀ရံတာ လက္ရန္းမွာ ထိုင္ရင္း ငါတို႔အုပ္စုကို သူက ရွဳေနၾကေပါ့။ ငါနဲ႔ မင္းမင္းက တတိယႏွစ္မွာ ခံုနံပါတ္ မနီးမေ၀း။ lab လုပ္ရင္ တစ္အုပ္စုထဲ အတူက်ေတာ့ lab report ေတြေရးရင္ ငါတို႔က library ထဲမွာ ထိုင္ေရးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တိုင္း သူ႔ကို library ေရွ႔မွာ အျမဲ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ငါလို ငအူက သူ... ဘယ္သူ႕ကို လာရွိတ္ေနမွန္းသိဘူးရယ္။ ေနာက္... ငါတို႔နဲ႔ခင္တဲ့ မိုး... ကိုလိုက္ေနတဲ့... နင္တို႔ သူငယ္ခ်င္း နက္ေမာက္သား ေနာက္တစ္ေယာက္ ကေျပာေတာ့မွ သူက မင္းမင္းကို လိုက္ၾကည္႔ေနတယ္ ဆိုတာသိရေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔က သူ႔ကိုေတာ့ ခင္ၾကပါတယ္။ မင္းမင္းကိုလိုက္ၾကည္႔ေနတာ ျမင္ျပီး ၾကားထဲကေန သနားမိတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူက တျခားေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မတူဘူးရယ္။ သူ႔ရဲ႔ အၾကည္႔ဟာ ရိုးစင္းတဲ့ အျပံဳးတစံုနဲ႔ ေအးျမတဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႔ လႊမ္းျခံဳထားတတ္လို႔ပဲ။ အျမဲတန္း ျပံဳးေနတတ္တဲ့ သူနဲ႔ ငါတို႔ အုပ္စုက သိပ္မၾကာတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြလို ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ မင္းမင္းနဲ႔ သူ ၄တန္းမွာ (ငါအမွတ္မမွားရင္) ၾကိဳက္သြားၾကေတာ့ ငါတို႔အားလံုး လိုက္ဖက္ညီတဲ့ သူတို႔ ၂ေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္။

က၀က္ေရ... နင္သိတဲ့ အတိုင္း... ငါတို႔ အုပ္စုဆိုတာ အတန္းထဲမွာ ဘရုတ္က်လြန္းလို႔ သရဲ၄ေကာင္ ဆိုျပီး နံမည္ရတဲ့ အုပ္စုဆိုတာ။ သူလည္း ငါတို႔အုပ္စု ဘရုတ္က်တဲ့ဒါဏ္ကို ဘယ္လြတ္လိမ့္မလဲ... ေသခ်ာခံခဲ့ရတာေပါ့။ နင္မွတ္မိေသးလား။ ငါတို႔ ေတြ ဖိုင္နယ္မွာ ဆရာၾကီး ဦးဆန္းတင့္ အင္တာဗ်ဴးကို ၀င္ခဲ့ၾကရတာေလ။ သူ႔အလွည္႔က ေန႔လည္ထမင္းစားျပီး ၀င္ရမွာ။ ငါတို႔ေတြ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ အဲဒီ ရံုးခန္းနားေရာက္ေနတုန္း သူက ကမန္းကတန္းေျပးလာျပီး... သူ႔အလွည္႔ေရာက္ျပီလား၊ သူ႔ခံုနံပါတ္ေခၚ သံ ၾကားလားလို႔ေမးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ... ငါတို႔ကလည္း အေရးၾကီးတဲ့ ပံုစံေတြနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆန္ျပဴးလုပ္ျပျပီး... ေအးေအး... နင့္ ခုံနံပါတ္ေခၚေနတာ ၾကာလွျပီ...နင္နဲ႔ အတူတူ၀င္ရမဲ့ အုပ္စုအားလံုး ၀င္သြားၾကျပီ... ျမန္ျမန္၀င္လို႔ ေဂ်ာက္တြန္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက ပါးစပ္ထဲက ၀ါးေနတဲ့ ကြမ္းေတြ ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေထြးထုတ္။ အနီးက ေသာက္ေရအိုးမွာ ကျပာကရာ ပလုတ္က်င္းလို႔... ငါတို႔ ေနာက္တာပါလို႔... ျပန္ေတာင္ျပင္မေျပာႏိုင္ခင္... ၀ူးဆို ဆရာၾကီး အခန္းထဲကို ေျပး၀င္သြားတယ္။

ငါတို႔လည္း သူေျပး၀င္သြားတာလည္းျမင္ေရာ... အဲဒီေနရာကေန တခ်ိဳးထဲ လစ္... ေလွခါးေထာင့္ခ်ိဳးေရာက္မွ သူဘယ္လိုပံုနဲ႔ ျပန္ထြက္လာမလဲလို႔ ေခ်ာင္းၾကည္႔ၾကတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာေတာ့ သူက ေခါင္းကို လက္နဲ႔ ကုတ္ျပီး ျပံဳးစိစိနဲ႔ ထြက္လာတာကိုျမင္ရတယ္။ သူမ်ားတကာေတြလို သူက ဘယ္မလဲ ..ဒီသရဲ၄ေကာင္လို႔ စိတ္ဆိုးျပီး ငါတို႔ကို ရွာမေနပါဘူး။ သူ႔ပံုစံ ေအးေအးေဆးေဆးကိုေတြ႔ေတာ့မွ ငါတို႔လည္း ပုန္းေနရာကေန ရယ္က်ဲက်ဲေတြနဲ႔ ထြက္လာၾကေတာ့တာေပါ့။ ငါတို႔ကို သူက တခုပဲ... ပုခုန္းတြန္႔ျပီးေျပာတယ္... နင္တို႔ေတာ္ေတာ္ဆိုး... ငါ့မွာ အားနာလိုက္တာ အရမ္းပဲတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးက အခန္းမွာ ဧည္႕သည္နဲ႔ စကားေျပာေနရာက ရုတ္တရက္ ကမူးရွဳးထိုး၀င္လာတဲ့ သူ႔ကိုၾကည္႔ျပီး အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလို႔တဲ့ေလ။ က၀က္ရဲ႔... သူနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ... အဲဒီေန႔က သူ႔ပံုစံက ရီစရာေကာင္းလြန္းလို႔... အဲဒါကို ယေန႔ထိ ငါမွတ္မိေနတယ္။

ေက်ာင္းျပီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တကြဲတျပားျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ ငါတို႔ေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ျပန္မဆံုႏိုင္ၾကေပမဲ့ တစ္ေယာက္ရဲ႔ သတင္းစကား တစ္ေယာက္နားေထာင္ရင္း... အလြမ္းေျဖလို႔ ေနၾကရတယ္။ ဟဲ့... သူကေတာ့ ကေလး ဘယ္ႏွယ္ေယာက္ရေနျပီ။ သူကေတာ့ေလ... အရမ္းကို ခ်မ္းသာေနျပီေပါ့။ သူကေတာ့ ရာထူးေတြ ၾကီးလို႔ေပါ့ဟယ္။ သူကေတာ့ ေဒါက္တာၾကီးျဖစ္ေနျပီတဲ့။ သူကေတာ့ ....သူကေတာ့... သူကေတာ့... စသျဖင့္ သတင္းေကာင္းေလးေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ပီတိပြားရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့... ငါေလ... ဒီလို ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ သတင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားပါရေစနဲ႔လို႔.... ဆုေတာင္းေနမိေလရဲ႔။ ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလး... တခ်ိန္မွာ ငါတို႔ အားလံုးဒီလမ္းကို သြားၾကရမယ္ဆိုတာ သိေနေသာ္လည္းပဲ... အခ်ိန္မတန္ခင္ ခြဲခြာသြားၾကမဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ မလိုလားဘူးဟယ္။

ငါတို႔သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလ်က္...။ ။

အလြမ္းမ်ားစြာျဖင့္....
သရဲ၁ေကာင္
၁-၁၁-၂၀၀၈
ည၁နာရီ၄၀မိနစ္